مصرف داروهای ضد انعقاد خون

داروهای ضد انعقاد خون می توانند از به وجود آمدن لخته خون که عاملی است برای کاهش جریان خون به قلب جلوگیری نمایند. اما این داروها نمی توانند لخته را از بین ببرند. مصرف داروهای ضد انعقاد خون هم به صورت تزریقی و هم به صورت خوراکی است. در افرادی که دارای بیماری قلبی هستند این داروها توسط پزشک متخصص تجویز می گردد.

مصرف داروهای ضد انعقاد خون

داروهای ضد انعقاد خون داروهایی هستند که موجب کاهش لخته و انعقاد خون در سرخرگ ها، سیاهرگ ها و قلب می شوند. در صورت ایجاد لخته، جریان خون به قلب مسدود شده و در نهایت می تواند منجر به سکته قلبی و مغزی گردد. در افرادی که بیشتر در معرض تشکیل لخته خون هستند استفاده از این داروها ضروری و حیاتی است.

مکانیسم عمل این داروها شامل افزایش زمان تشکیل لخته خون است که این امر منجر به جلوگیری از انعقاد خون می باشد. داروهای شایع و پرمصرف این خانواده شامل وارفارین (کومادین، ژانتوون) و انوکساپارین (لاونوکس) است. اما داروهای جدیدتر این خانواده که در صورت استفاده عوارض کمتری داشته و خطر خونریزی در آن ها کمتر است شامل دابیگاتران، آپیکسابان، ریواروکسابان است.

زمان استفاده از داروهای ضد انعقاد خون:

داروهای ضد انعقاد خون به طور عمده هم از تشکیل لخته های خون جلوگیری می نمایند و هم مانع حرکت لخته های کوچک به سمت اندام های حیاتی چون قلب، مغز، ریه می شوند. داروهای این خانواده به دو فرم تزریقی و خوراکی مورد استفاده قرار می گیرند.

بیشتر بخوانید: بهترین دکتر قلب

فرم خوراکی داروهای ضد انعقاد:

داروی وارفارین شایع ترین دارو در این گروه از داروهاست که جهت جلوگیری از ایجاد لخته خون در سرخرگ ها و سیاهرگ ها و قلب و جلوگیری از سکته قلبی و سکته مغزی مورد استفاده قرار می گیرد.

داروی ضد انعقاد وارفارین در افراد مبتلا به بیماری های دریچه ای قلب، افرادی که جراحی دریچه قلب داشته اند، افرادی که دچار سانحه شده اند و خطر ایجاد لخته در بدنشان وجود دارد، مورد استفاده قرار می گیرد. بعلاوه این دارو برای درمان بیمارانی که اختلال آمبولی لخته ای دارند و یا فیبریلاسیون دهلیزی دارند بسیار مناسب است. به طور کلی داروهای این خانواده از ایجاد آمبولی و مرگ ناشی از آن جلوگیری می کنند.

البته باید در نظر داشت که مقدار مصرف دوز دارو باید تحت نظر پزشک متخصص باشد و مصرف بیش از حد آن ها موجب خونریزی در نقاط مختلف بدن از جمله لثه، بینی، سیستم ادراری و غیره میگردد. هنگام مصرف داروی رقیق کننده وارفارین باید آزمایش خون PT/INR انجام شود. این آزمایش جهت سنجش عملکرد داروی وارفارین و مشخص نمودن ریسک خونریزی آن است. از معایب داروی وارفارین تداخلات دارویی بالاست که باید به آن توجه نمود.

داروهای جدید دیگر از داروهای ضد انعقاد خون خوراکی شامل دابیگاتران، ریواروکسابان، ادوکسابان و آپیکسابان می باشد. این داروهای جدید ضد انعقاد خون خوراکی با وارفارین متفاوت هستند و دوز ثابتی دارند و نیازمند بررسی اثر دارو از طریق آزمایش خون نیز نیستند. این داروها جهت درمان و بهبود آمبولی ریه، پیشگیری از ترومبوز در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی غیر دریچه ای موثر هستند.

بیشتر بخوانید: بهترین متخصص اکوکاردیوگرافی قلب

فرم تزریقی داروهای ضد انعقاد خون

فرم تزریقی این داروها شامل هپارین و هیرودین است. این داروها عمدتا نمی توانند از راه روده جذب شوند و ضروری است که به صورت تزریقی مصرف شوند. هپارین عموما در هنگام جراحی و یا دیالیز کلیه تجویز می شود و یکی از بهترین و اثربخش ترین داروها جهت درمان ترومبوز می باشد.

بنابراین این دارو بیشتر در بیمارستان ها مورد استفاده قرار می گیرد. و اثر آن به مدت چند دقیقه پس از تزریق نمایان می شود. جهت کنترل میزان اثر این دارو در بدن از تست aPTT استفاده می گردد. بعلاوه داروی تزریقی هپارین به همراه داروی وارفارین جهت درمان بیماران مبتلا به سکته قلبی نیز مناسب است. نوع دیگر از داروهای این خانواده، هپارین با وزن مولکولی کم است که شامل انوکساپارین و دالتپارین می باشد.

بیشتر بخوانید: مراکز انجام اکو قلب

این داروها نسبت به هپارین دارای اثربخشی ثابت و بهتری در خون هستند. بعلاوه نیازمند انجام تست جهت کنترل اثربخشی دارو نیستند. این داروها می توانند به صورت زیر جلدی و اطراف ناف، هم در بیمارستان و هم در منزل تزریق گردند.

داروهای تزریقی دیگری نیز وجود دارند که برای درمان ترومبوز مورد استفاده قرار می گیرند. این داروهای تزریقی شامل آرگاتروبان، لپیرودین، فوداپارینوکس می باشند.